Ένας ακούραστος λευίτης της αγάπης

Του π. Κοσμά Θασίτη

Μέσα σε αυτή τη λαίλαπα των εξελίξεων και των πληροφοριών που δεχόμαστε καθημερινά μέσα από τα ΜΜΕ για το θέμα της πανδημίας, κάποια πρόσωπα χάνονται μέσα στο πανικό και στη σύγχυση που επικρατεί.

Κι όμως, όσο και να γίνεσαι ακροατής και δέκτης όλης αυτής της κατάστασης και ο φόβος και η ανασφάλεια να κυριαρχεί στη ψυχή σου, υπάρχει χώρος να ακούσεις και κάτι διαφορετικό. Να σκεφθείς ό,τι υπάρχει ελπίδα για το αύριο, ακόμα και για το σήμερα. Εξάλλου, γιατί να μην υπάρχει ελπίδα, όταν προβάλλουν στη ζωή μας φωτεινά παραδείγματα θυσίας και ανθρωπιάς ;

Έτσι, λοιπόν, ένα τέτοιο παράδειγμα θυσίας και ανθρωπιάς, ηταν ο Πρωτοπρεσβύτερος π.Γεώργιος Παπαδόπουλος, κληρικός της Ι.Μ.Φιλίππων Νεαπόλεως και Θάσου, και προϊστάμενος του Ι.Ν.Αγ.Αθανασίου Καβάλας.

Ήταν εργάτης του καλού και της αγάπης. Άνθρωπος, όπου κύριος στόχος της ζωή του ήταν το συμφέρον του συνανθρώπου του και όχι της δικής του προσωπικής προβολής.

Ηταν άνθρωπος, που αναλώθηκε χρόνια ολόκληρα στη διακονία της Εκκλησίας, χωρίς να ακούσεις να προφέρεται από το στόμα του η λέξη κουράστηκα.

Είχα την ιδιαίτερη τιμή να τον γνωρίζω από την παιδική μου ηλικία, βιώνοντας κάποιες πτυχές της ιερατικής του ζωής.

Ήταν ένας κληρικός, μπορώ να ομολογήσω με το χέρι στη καρδιά καθαρός από κάθε άποψη σαν τις ακτίνες του ήλιου, οι οποίες διαπερνούν την όραση μας.

Άνθρωπος, που λάτρευε τη λειτουργική ζωή μέσω των ιερών ακολουθιών και ιδιαιτέρως το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας.

Η καμπάνα καθημερινά χτυπούσε για τον όρθρο και τον εσπερινό, καλώντας τους πιστούς της ενορίας να συμμετέχουν ενεργά δοξάζοντας το όνομα του Τριαδικού Θεού.

Διακονούσε το μυστήριο της ιεράς εξομολογήσεως με πολύ φόβο και υπευθυνότητα χωρίς να παραβιάζει τους ιερούς κανόνες, τους οποίους γνώριζε πολύ καλά χρησιμοποιώντας τους με διάκριση και αγάπη για να μπορεί να θεραπεύσει την ψυχή των ανθρώπων, εκείνων που κατέφευγαν στο πετραχήλι του βρίσκοντας αναπαύσει και παρηγοριά.

Εκτός όμως από την μυστηριακή ζωή και την εκτέλεση των ιερών ακολουθιών, διακρινόταν και για την θυσιαστική αγάπη του απέναντι στο πόνο των συνανθρώπων του.

Ο π. Γεώργιος, έκανε πράξη το λόγο του Απ. Παύλου: Χαίρειν μετά χαιρόντων και κλαίειν μετά κλαιόντων. (Ρώμ. ιβ' στ, 15).

Έπαιρνε τον πόνο και την δοκιμασία των συνανθρώπων του και τον έκανε δικό του πόνο. Προσπαθούσε να είναι παρόν στις δοκιμασίες τους και να παρηγορεί με οποιονδήποτε τρόπο (οικονομικά, υλικά και πνευματικά) δίνοντας ελπίδα στους ανθρώπους, μεταφέροντας με την παρουσία του την παρουσία του Θεού στις ζωές των χριστιανών και μη ορθοδόξων.

Ιδιαιτέρως, αγαπούσε πολύ τις πολύτεκνες οικογένειες και αυτό το έδειχνε με κάθε τρόπο. Πολλές φορές, χρήματα από το μισθό του προοριζόντουσαν κυρίως σε ανέργους γονείς για να καλύψουν ως ένα σημείο τις ανάγκες τους, αλλά και για να τους εξυψώνει μπροστά στα μάτια των παιδιών τους.

Μετά από πολλές δεκαετίες κοπιώδους θυσιαστικής διακονίας στο αμπελώνα του Κυρίου, σταμάτησε να χτυπάει η καρδιά του στις 24 Νοεμβρίου, παραμονή της Αγίας ενδόξου Μεγαλομάρτυρος Αικατερίνης της Πανσόφου. Μία καρδιά που αγάπησε τόσο πολύ το Θεό και τον άνθρωπο και δοκιμάστηκε όπως το χρυσάφι μέσα στη φωτιά.

Στο πρόσωπο του π.Γεωργίου, μπορούμε να πούμε ό,τι ενσαρκώνεται ο λόγος του Ευαγγελίου: ο ποιμήν ο καλός την ψυχήν αυτού τίθησιν υπέρ των προβάτων (Ιωάν. Ί, 11 ).

Αναγνωρίζεις έναν αληθινό ποιμένα, έναν στοργικό πατέρα, έναν σεβάσμιο άνθρωπο, έναν σύγχρονο νηστευτή και ασκητή μέσα στο κόσμο. Μπορεί να μην είχε εξωτερική περιβολή, όπως έχουμε συνηθίσει οι άνθρωποι, όμως για το Θεό είχε τα χαρακτηριστικά του καλού ποιμένα κατά τον Απ.Παύλο:..όσιος, άκακος, αμίαντος, κεχωρισμένος από των αμαρτωλών...(Εβρ. 7, 26). Δεν ήταν μόνο ένας απλός παπάς, αλλά ένας άξιος λειτουργός που κράτησε ψηλά το αξίωμα της ιερωσύνης.

Τα λόγια φτωχά μπροστά στη προσωπικότητα του π.Γεωργίου και το έργο που επιτέλεσε, ιδιαιτέρως σ' αυτή τη δύσκολη και πονηρή εποχή που ζούμε. Μπορεί στα μάτια μας πολλά πράγματα να γκρεμίζονται σαν χάρτινος πύργος, όταν όμως υπάρχουν φωτεινά παραδείγματα σαν τον π.Γεώργιο, και η κόλαση γίνεται παράδεισος.

Ας είναι αιωνία του η μνήμη !!!

π.Κ.Θ.